Expire date

Έξω.

Από κάπου άκουγα να περνάει ο άνεμος. Οι βουκαμβίλιες, ένα σωρό, στριμωγμένες στα μπαλκόνια. Ο ήλιος από κάπου ερχόταν κι αυτός αλλά δεν τον έβλεπα. Περνούσα επιδέξια ανάμεσα από τις ακτίνες του. Περπατούσα από πεζοδρόμιο σε πεζοδρόμιο. Το μυαλό στο ρελαντί. Καλοδεχούμενες οι ωραίες σκέψεις που έρχονται συνεχώς.

Σπίτι.

Πόσα κομμάτια έκοψα το σκόρδο, το κρεμμύδι; Τόσα χρόνια θα ζήσω. Την ώρα του μαγειρέματος μετρώ τα χρόνια της ζωής και τα ρίχνω στην κατσαρόλα.

Ακούω το καναρίνι. Ανταγωνίζεται το νερό που τρέχει από τη βρύση. Το νερό τρέχει, αυτό κελαηδά, η βρύση κλείνει, τα καναρίνι σταματά.

Μυαλό.

Ο χρόνος είναι άπειρος, εμείς είμαστε «λίγοι». Ασχημονούμε, βάζουμε τη ζωή στον πήχη. Μετράμε, μετράμε, μετράμε. Υπολογίζουμε, σημειώνουμε. Όλα κάτω από τους αριθμούς. Νοσηρά μυαλά καλλιεργούν μετρητές ζωής. Κάποιοι από αυτούς είναι μάλιστα επίτηδες πειραγμένοι, σαν τα ταξιμέτρα. Αυτοί οι καλλιεργητές είναι οι πρώτοι που έκαναν έξοδο από τον Παράδεισο. Αυτό έφαγες; Τόσο θα ζήσεις. Αυτό έκανες; Τόσο θα ζήσεις. Αυτό έπαθες; Τόσο θα ζήσεις.

Η ζωή δεν προσδιορίζεται, δεν είναι κονσέρβα με ημερομηνία λήξης. Κάποτε, μια γυναίκα σε ένα χωριό, έψαχνε να βρει την ημερομηνία λήξης πάνω στο χαρτί υγείας.  Φαντάσου τρομάρα! Κι όλα αυτά, γιατί κάποιοι επιμένουν να μας μαθαίνουν να μετράμε λάθος.

Άι στον αγύριστο αυτοί που μας μαθαίνουν να μετράμε λάθος.

Σοφία Π.Β.

(φωτογραφία, Σοφία Π.Β.)