Εκδήλωση για το βιβλίο ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΞΙΛΑΡΙ των εκδόσεων Επόμενος Σταθμός

Εκδήλωση για το βιβλίο ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΞΙΛΑΡΙ με τον συγγραφέα Γιώργο Γεωργιάδη 

και την ομάδα Παιδιά εν Δράσει

Η ΠΑΡΑΜΥΘΟΥΠΟΛΗ (Καβάφη 12, Ευκαρπία)

και οι εκδόσεις ΕΠΟΜΕΝΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ

σας καλούν σε μια εκδήλωση για το βιβλίο

ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΞΙΛΑΡΙ, του Γιώργου Γεωργιάδη (εικονογράφηση: Ειρήνη Μιχαηλίδου)

το Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2016, στις 12.30 το μεσημέρι.

Ο συγγραφέας μας μεταφέρει στο μακρινό Μελιβράδυ

και μοιράζεται μαζί μας την ιστορία του μικρού Ντριμήτρη

του μεγαλύτερου υπναρά του κόσμου! Δεν τον γνωρίζετε;

Μα η  φήμη του φτάνει από το Κρύο ντε Τζανέιρο μέχρι το εξωτικό Ντουμπάι Μπάι Μπάι!

Ο μικρός Ντριμήτρης παρότι πρωταθλητής ύπνου έχει ένα παράπονο,

δεν μπορεί να δει όνειρα!

Μέχρι που την ημέρα των γενεθλίων του κάτι απρόσμενο συμβαίνει…

Σας περιμένουμε μαζί με τα αγαπημένα μαξιλάρια σας για να ονειρευτούμε, να χασμουρηθούμε, να φανταστούμε τρικούβερτους ύπνους και τεμπέλικες μεσημεριανές ξάπλες!

Συμμετέχουν τα Παιδιά εν Δράσει

Διάρκεια περίπου 45’ 

Η εκδήλωση απευθύνεται σε παιδιά ηλικίας από 5-9 ετών

Απαραίτητη η δήλωση συμμετοχής στο τηλέφωνο 2310 690314

Είσοδος ελεύθερη!

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΞΙΛΑΡΙ

Ο Ντριμήτρης είναι ένα χαρισματικό παιδί. Χαρισματικός; Δηλαδή; Είναι παγκόσμιος πρωταθλητής ύπνου! Κοιμάται παντού, στο κολυμβητήριο, στο μάθημα, παντού. Μα είναι αυτό καλό; Όχι βέβαια, απλά κοιμάται προσπαθώντας να ονειρευτεί. Ονειρεύεται να ονειρευτεί και δεν το καταφέρνει, μέχρι τη μέρα των γενεθλίων του που ως εκ θαύματος δίνεται λύση στο πρόβλημά του.

Ο Ντριμήτρης, το μικρό αγόρι από το μακρινό Μελιβράδυ, από παγκόσμιος πρωταθλητής ύπνου μέσα σε λίγες ημέρες θα γίνει παγκόσμιος πρωταθλητής ονείρων.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ

Ο Γιώργος Γεωργιάδης γεννήθηκε σε ένα ακριτικό χωριό με λίγα παιδιά και έμαθε να μοιράζεται μαζί τους σχεδόν τα πάντα, παιχνίδια, κρυψώνες, λιχουδιές, όνειρα, μυστικά. Σύντομα κατέβηκε στην πόλη και ανακάλυψε ότι τα παιδιά δεν μοιράζονται τόσο εύκολα. Αποφάσισε να μεγαλώσει γρήγορα για να μπορέσει να ταξιδέψει, όπως και έγινε. Περιπλανήθηκε μόνος σε πολλές χώρες και ηπείρους, ανακάλυψε μέρη, γεύσεις, μυρωδιές. Επέστρεψε στην πόλη και συνεχίζει να ταξιδεύει αυτή τη φορά με δικούς του ανθρώπους. Αγαπά τα παιχνίδια, τη θάλασσα, το καλοκαίρι, τον ήλιο με δόντια. Τελευταία αγαπά να σκαρφίζεται ιστορίες και να τις μοιράζεται.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ/ KIDS IN ACTION

Τα Παιδιά εν Δράσει είναι μια ομάδα νέων με έδρα τη Θεσσαλονίκη. Ιδρύθηκε το 2003 και μέσα σε αυτά τα 13 χρόνια η ομάδα έχει οργανώσει εκατοντάδες ψυχαγωγικές παραστάσεις σε παιδιά από μη προνομιούχο περιβάλλον, καλλιτεχνικά φεστιβάλ στην Ελλάδα και την Ευρώπη, δράσεις για την ενίσχυση της αστικής κουλτούρας (χρήση ποδηλάτου, επαναπροσδιορισμός των αστικών πάρκων, κοινωνικό τσίρκο, τέχνες του δρόμου). Η ομάδα αυτή τη στιγμή αριθμεί περίπου 40 μέλη και τα τελευταία 2 χρόνια συντονίζουν τον πολυχώροWE στην Θεσσαλονίκη.

Παραμυθούπολη

Καβάφη 12, Ευκαρπία, 56429, Θεσσαλονίκη
Τηλ. 2310 690314
Email: paramythupoli@gmail.com
https://www.facebook.com/paramythupoli

Χάρης Γαντζούδης, Ν' αντέχω. Ποιητική συλλογή. Εκδόσεις Το ανώνυμο βιβλίο

 

Διαγωνισμός: Ποιητική συλλογή του Θεοχάρη Παπαδόπουλου

Αγαπημένοι μας φίλοι, 

αγαπημένοι βιβλιοφάγοι, 

μικροί και μεγάλοι!

Ξεκινά σήμερα ο διαγωνισμός μας 

για έναν τυχερό

που θα κερδίσει 

το βιβλίο

 

 

ευγενική προσφορά του ποιητή, Θεοχάρη Παπαδόπουλου

 

 

Για να λάβετε μέρος

προωθείστε το σχετικό τουίτ στους φίλους σας (βλ.@selides2015) 

και, αν θέλετε, γίνετε μέλη στις iselides.blogspot.gr *

  Την Παρασκευή 4/11/2016

θα ανακοινωθεί το όνομα -twitter account- του νικητή.

Καλή επιτυχία σε όλους!

{σελίδες}

____________________________________________________________

* Τα μέλη του blog iselides.blogspot.gr, 

ενημερώνονται άμεσα 

για κάθε κλήρωση βιβλίων από τις {σελίδες}

 

Πόλεμος είναι ο πόνος των ανθρώπων

Ο πατέρας μου είχε γεννηθεί λίγα χρόνια πριν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Παιδάκι ήταν, στον Πειραιά. Μέχρι που πέθανε, μας έλεγε ιστορίες από εκείνη την περίοδο. Τις θυμόμαστε όλες, τις λέμε στα παιδιά μας.

Που δεν είχαν να φάνε, που τους έδερναν τα μεγαλύτερα παιδιά για να τους πάρουν το συσσίτιο, τους βομβαρδισμούς και τη σειρήνα που ακουγόταν από την Παναγίτσα. Πώς έτρεχαν για να προλάβουν να πάνε στα καταφύγια. 

Μας είπε για εκείνη τη γυναίκα που δεχόταν στο σπίτι της κατακτητές και τα παιδιά της γειτονιάς της έκαναν καψόνια. Μας είπε για κάποιες μέρες Χριστουγέννων, τότε που ένας γερμανός στρατιώτης τους βρήκε να μαζεύουν πατατόφλουδες από τα σκουπίδια των κατακτητών, τους λυπήθηκε, τους πήγε -μια ομάδα παιδιών ξυπόλητων, ψειριασμένων και μες την πείνα- στα μαγειρεία όπου δούλευαν Ελληνίδες, διέταξε και τους έπλυναν, τους τάισαν, τους έντυσαν όπως όπως κι έπειτα μ' ένα κάρο -ο Γερμανός που τους μάζεψε εκείνη τη μέρα από τον δρόμο- πήγε ένα ένα το κάθε παιδί στο σπίτι του. 

Μας είπε για τους συγγενείς που έμεναν στο Θησείο κι εγκαταστάθηκαν εκεί για λίγο καιρό, να γλιτώσουν τα κεφάλια τους από τις βόμβες, γιατί τους αρχαιολογικούς χώρους δεν τους έβαζαν στο στόχαστρο τα πολεμικά αεροπλάνα.

Πόσο τυχεροί στάθηκαν που έφυγαν για το χωριό του παππού, λίγες μέρες πριν τον βομβαρδισμό του λιμανιού, στον Πειραιά. Το σπίτι τους δυο δρόμοι πιο πάνω από την μπούκα του. Μέρες έκαναν με το γαϊδουράκι μέχρι να φτάσουν σ' ένα ορεινό χωριό της Στερεάς Ελλάδας.

Έπειτα, παιδάκι, οι σκανταλιές εκεί στο χωριό, οι δυσκολίες, η καθημερινή σταύρωση και ανάσταση, όλα ένα. Το μικρό του αδερφάκι που από την πείνα έβγαλε γένια, ο πατέρας του που από τότε τυρρανιόταν με αδενοπάθειες και φυματίωση. Μια μάνα να τρέχει για όλους ανήμπορη.

Όλα καλά. Μεγάλωσε, άντρεψε, έκανε εμάς κι εμείς τα εγγόνια του. Μα, κάποια πράγματα δεν πρέπει να αφήνονται σκονισμένα. Μια στις τόσες να τα λέμε, όχι για να πονάμε, μα, για να διαβάζουμε καλύτερα, να κατανοούμε καλύτερα τους κύκλους που κάνει για χάρη μας ή εξαιτίας μας η ζωή και η Iστορία. Εμείς για το ωραίο, εμείς για το άσχημο. 

Στους κύκλους που δημιουργούμε τώρα, ας προσέξουμε μη νιώσουμε τους ίδιους πόνους. Γιατί πόλεμος είναι ο πόνος των ανθρώπων, όλα τα άλλα είναι μπίζνες.

Σ.Π.Β.

Για τις μέρες αυτές, θα σας πρότεινα το παρακάτω βιβλίο, με βιώματα της εποχής εκείνης.

Αφηγήσεις με έναν χρόνο παραπάνω σοφία

Οι ιστορίες που ξεκινούσε να μας πει ο πατέρας μου ήταν ήδη γνωστές. Τις είχαμε μάθει απ’ έξω και αν καμιά φορά τύχαινε να μας εξιστορήσει κάποιο γεγονός της ζωής του, που δεν το είχε αναφέρει ξανά (όπως αυτό, για παράδειγμα, που είχε βάλει πριν πολλά χρόνια, στον καφέ της πεθεράς του καθαρτικό) , τότε τα αφτιά μου άνοιγαν περισσότερο, καθώς και τα μάτια μου στρογγύλευαν και κατέγραφα μέχρι και την αναπνοή που χρησιμοποιούσε σαν κόμμα.

Ευτυχώς που η ζωή του ήταν γεμάτη, πλούσια από εμπειρίες. Η κάθε ιστορία του ήταν ξεχωριστή από τις άλλες, μπορούσε να τη διηγηθεί ως αυτοτελές επεισόδιο στη ζωή του, μπορούσε όμως και σαν συνέχεια μιας αλυσίδας συμβάντων να τη συνεχίσει και μετά να πάει σε μια άλλη, εξίσου συναρπαστική και μετά σε άλλη και σε άλλη. Σωστός παραμυθάς.

Μπορεί λοιπόν, οι ιστορίες του να λειτουργούσαν αυτόνομες, όμως είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό: τον πατέρα μου σαν ήρωα και άρα την κατάθεση της ψυχής του σε καθεμιά από τις ιστορίες αυτές.

Σε κάθε στιγμή της ζωής του, με βάση τις ιστορίες του, αναδύονταν αυτά τα στοιχεία της ψυχής του που τον χαρακτήριζαν ως ευαίσθητο, έντιμο και ανθρωπιστή.

Όμως αυτό που με μάγευε περισσότερο στις άπειρες αφηγήσεις  του για τα παιδικά του χρόνια, τα χρόνια της Κατοχής, τα χρόνια που έζησε σκαστός στην Αμερική, τα χιλιάδες ταξίδια του με τα εμπορικά καράβια, για τις σχέσεις του με τους ανθρώπους τους δικούς του και τους ανθρώπους της στεριάς, αυτό που με συγκινούσε περισσότερο ήταν που η κάθε επανάληψη μιας ιστορίας ήταν πιο σοφή. Ήταν πιο γεμάτη, πιο μελωμένη, πιο κατασταλαγμένη, πιο ώριμη. Έβγαινε η πραγματική εικόνα της  ιστορίας, η πραγματική διάσταση, η αληθινή ματιά που οι άνθρωποι είχαν δώσει στα γεγονότα.

Πιο παλιά, όταν ξεκινούσε μια ιστορία που την είχα ακούσει κάμποσες φορές, δυσφορούσα. Αργότερα όμως διαπίστωσα ότι υπήρχε κάτι διαφορετικό στην κάθε του διήγηση, οι ιστορίες φαίνονταν πιο μεγάλες μέσα στον χρόνο, πιο έξυπνες!

Τότε έμαθα, κι έτσι κάθε φορά που ξεκινούσε μια ιστορία, και ας ήταν η ίδια, ήξερα ότι θα ήταν πιο ωραία. Υπήρχε διάθεση αυτοκριτικής και αντικειμενικότητας, αλλά και αυτό: η κάθε ιστορία ήταν ντυμένη περισσότερη σοφία, εσωστρέφεια και αλήθεια.

Σ.Π.Β.