Όχι πολύ μακριά από το χωριό Γλυκύ είναι ένα μικρό ποταμάκι,
με πολύ καλό νερό, που από αυτό έπιναν όλοι, όσο που ένας φοβερός δράκοντας με
πύρινα μάτια και φαρμακερή πνοή πήγε και φώλιασε στον κεφαλόβρυσο και φαρμάκωσε
το νερό, τόσο που όλοι όσοι έπιναν πέθαιναν αμέσως κι έτσι ερημώνονταν ο τόπος.
Έτσι, είχε φτάσει σε απελπισία ο κόσμος, όταν ένας γέρος ασκητής, που όλοι τον
σέβονταν για την αγιότητά του και τον έλεγαν Άι Δονάτο, καβάλησε το γαϊδουράκι
του και χωρίς κανένα όπλο στα χέρια παρά μόνο με μια βεργίτσα από ιτιά πήγε να
πολεμήσει το τρομερό θεριό.
Ο δράκοντας μόλις είδε τον εχθρό του χύθηκε με λύσσα
καταπάνω του κι έβγαζε φωτιές και καπνούς από τα ρουθούνια του, στη στιγμή,
όμως, κουλούριασε με την ουρά του τα πόδια του γαϊδουριού και ήθελε να ρίξει
στον γκρεμό το ζώο μαζί με τον άγιο, ο Αϊ Δονάτος επικαλέσθηκε το όνομα της
Παναγίας και χτύπησε το θεριό με τη βέργα του στο κεφάλι και το σκότωσε.
Έπειτα, πήγε στο νερό, και εκεί που είχε συναχτεί και πολύς κόσμος κι έβλεπε,
πήρε με τη φούχτα του νερό και ήπιε, και φώναξε: «Γλυκύ, γλυκύ!» Γι’ αυτό και
το χωριό το έβγαλαν Γλυκύ.
Νικόλαος
Γ. Πολίτης, Παραδόσεις - τόμος Α΄ - Δράκοντες και όφεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου