Κι όμως τα βράδια σας αρέσει ο Σοπέν

Οι περισσότεροι μιλούν για τα αυγουστιάτικα φεγγάρια και προκαλούν για ρομάντσο και ομολογία παθών, για εντατική παρατήρηση του έναστρου ουρανού με συνοδεία, για πονεμένα χτυποκάρδια που στέκονται εκεί στον λαιμό, δημιουργώντας δύσπνοια. Το έχουν καταλάβει όλοι πως αυτά συμβαίνουν όταν το φεγγάρι βιάζεται να επανεμφανιστεί στην ουράνια αυλαία, ψυχρό κάτοπτρο που μαρτυράει τα εσώψυχα. 

Είναι όμως και τα απογεύματα του Σεπτεμβρίου, οι φθινοπωρινές νύχτες που φλερτάρουν με τις αλλαγές του καιρού και την υπόσχεση πως αύριο θα κάνεις ένα ακόμα μπάνιο στη θάλασσα, αδιαφορώντας για τις επανεκκινήσεις αυτού του μήνα.

Τότε είναι που το αφτί αποζητά, θαρρείς με νοσταλγία, nocturnes και valses του Σοπέν με εναλλασσόμενες διαθέσεις, από brillante σε melancolique. Κι εκεί είναι που δημιουργείται μια σύγχυση εντός, μια γλυκιά τυραννία. Γεννιέται η προσδοκία του αδύνατου προσδιορισμού. 

Ματαίως, μάλλον, επιδιώκεται ο προσδιορισμός της αφετηρίας που μπορεί να έχει η εναλλασσόμενη διάθεση. Δαπανηρή η καταμέτρηση όσων ήρθαν κι όσων έφυγαν, άσκοπη η ανάλυση του ευμετάβλητου καιρού, Σεπτέμβρης είναι, τι περιμένουμε; Καταλύτης το καλοκαίρι και η ζωή συνεχίζεται. 

Πιθανόν να έχουμε να κάνουμε με συγκοινωνούντα δοχεία ερεθισμάτων και συγκινήσεων, αλλά πάλι ίσως και να μη νοιάζεται κανείς να αποσαφηνίσει αυτήν τη σύγχυση. 

Κι έτσι είναι κοινό μυστικό, έγινε κοινή συνήθεια, τα βράδια, αυτά τα σκεπτόμενα βράδια, να μας αρέσει ο Σοπέν.

Σ.Π.Β.