Ο Καραγκιόζης συντάκτης σχολικού ανθολογίου, από τον Θωμά Αγραφιώτη

Η παράσταση Θεάτρου Σκιών με τίτλο «Ο Καραγκιόζης Συντάκτης Σχολικού Ανθολογίου» γράφτηκε την Κυριακή 31 Αυγούστου 2014 από τον καραγκιοζοπαίχτη Θωμά Αθ. Αγραφιώτη, για σχολική χρήση, μετά από ευγενικό σχετικό αίτημα του διδακτικού προσωπικού του Δημοτικού Σχολείου Βελβενδού Κοζάνης.

Ο σκοπός ήταν να δημιουργηθεί ένα νέο θεατρικό έργο, το οποίο να αναδεικνύει τη νεοελληνική λογοτεχνία και τους σημαντικότερους σταθμούς της, μέσα από την τέχνη του νεοελληνικού Καραγκιόζη.

Το κείμενο της εν λόγω θεατρικής παράστασης δημοσιεύεται, για πρώτη φορά, στην παρούσα έκδοση και με την ελπίδα να αξιοποιηθεί από τους αναγνώστες της, ποικιλοτρόπως.

_____________________________________________________________________________

ΣΚΗΝΗ 1^η

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: (Βγαίνει από την παράγκα, χορεύοντας το γνωστό χασαποσέρβικο) Ε ρε, ξυπόλυτη οικογένεια! Γεια σου, μανέστρο! Ώπα! (Η μουσική σταματάει) Αχ! Τι χορός ήταν αυτός! Συγχαρητήρια, μανέστρο! Αύριο σε πληρώνω, γιατί δεν έχω ούτε ψιλά, ούτε και χοντρά! Λοιπόν! Κυρίες, κύριοι και παιδιά, σήμερα, θα σας παρουσιάσουμε το έργο «Ο Καραγκιόζης Συντάκτης Σχολικού Ανθολογίου»! Θα περάσουμε τέλεια! Θα φάμε τίποτα και θα χορτάσουμε καθόλου! Ακούστε που σας λέω εγώ! Όποιος έχει, θα χάσει! Ας πάω, τώρα, μέσα στην παράγκα, για να αρχίσει η παράσταση! (Μπαίνει στην παράγκα)

ΣΚΗΝΗ 2^η

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: (Βγαίνει από την παράγκα, χορεύοντας το Βερίκοκο, μαζί με τα Κολλητήρια) Να σταματήσει ο χορός σας, παρακαλώ. Για πες μου, παιδί μου Κολλητήρη!

ΚΟΛΛΗΤΗΡΗΣ: Μάλιστα, πατέρα!

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Τι μάθημα έχετε αύριο για το σχολείο;

ΚΟΛΛΗΤΗΡΗΣ: Έχουμε, στο μάθημα της νεοελληνικής Γλώσσας, κείμενα από το Ανθολόγιο!

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Ωραία! Για πες μου, τι είναι το Ανθολόγιο;

ΚΟΛΛΗΤΗΡΗΣ: Το Ανθολόγιο, πατέρα μου, είναι ένα μεγάλο βιβλίο με διάφορα λογοτεχνικά κείμενα, όπως, για παράδειγμα, ποιήματα, διηγήματα και αποσπάσματα από μυθιστορήματα ή θεατρικά έργα!

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Άριστα! Ο μικρός τώρα!

ΜΠΙΡΙΓΚΟΓΚΟΣ: Μάλιστα, πατερούλη μου!

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Πες μου κι εσύ, μικρέ, τι είναι το Ανθολόγιο!

ΜΠΙΡΙΓΚΟΓΚΟΣ: Το δοχείο που βάζουμε τα λουλούδια!

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Όχι, βρε! Αυτό είναι ανθοδοχείο! Πες μου κι εσύ, μεσαίε, τι είναι το Ανθολόγιο.

ΚΟΠΡΙΤΗΣ: Το βιβλίο που βάζουμε τα λουλούδια!

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Μεταφορικά, μπορεί να έχεις και δίκιο!

ΚΟΠΡΙΤΗΣ: Δηλαδή το Ανθολόγιο είναι το βιβλίο που μεταφέρει τα λουλούδια;

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Αμάν! Τι παιδιά είναι αυτά που έχω! Κολλητήρη!

ΚΟΛΛΗΤΗΡΗΣ: Μάλιστα, πατέρα!

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Εξήγησε στα αδέρφια σου, τι είναι το Ανθολόγιο, με πιο απλά λογάκια!

ΚΟΛΛΗΤΗΡΗΣ: Το Ανθολόγιο είναι το σχολικό βιβλίο, μέσα από το οποίο διαβάζουμε ιστορίες και ποιήματα!

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Ξέρεις να μου πεις μερικούς γνωστούς συγγραφείς που να γράφουν τέτοιες ιστορίες και τέτοια ποιήματα; Πρόσεχε, όμως, να μου πεις συγγραφείς που να έζησαν τους δύο τελευταίους αιώνες!

ΚΟΛΛΗΤΗΡΗΣ: Τέτοιοι συγγραφείς, πατέρα μου, είναι: ο Σολωμός και ο Κάλβος, ο Σεφέρης και ο Ελύτης, ο Καβάφης και ο Σικελιανός, ο Παπαδιαμάντης, ο Καζαντζάκης και ο Παλαμάς.

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Μπράβο, πουλάκι μου! Να μην ξεχάσουμε, όμως, και την ανώνυμη δημοτική ποίηση. Και ποιος ποιητής έγραψε τη δημοτική ποίηση, Μπιριγκόγκο;

ΜΠΙΡΙΓΚΟΓΚΟΣ: Δεν τον θυμάμαι, πατερούλη!

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Ποιος ποιητής την έγραψε, Κοπρίτη;

ΚΟΠΡΙΤΗΣ: Δεν τον θυμάμαι, πατερούλη!

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Δεν τον θυμάστε, επειδή δεν ψάχνουμε έναν πολύ συγκεκριμένο ποιητή! Άρα ποιος ποιητής την έγραψε, Κολλητήρη;

ΚΟΛΛΗΤΗΡΗΣ: Ο ανώνυμος λαός και για το λόγο αυτό, την ποίηση αυτή την ονομάζουμε δημοτική, δηλαδή ποίηση του λαού.

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ:  Μπράβο! Επειδή σε λίγο, θα έρθει και ο φίλος μου, ο Χατζηαβάτης, για να αρχίσει και η παράσταση, ας περάσουμε, γρήγορα, όλοι μέσα στην παράγκα! (Μπαίνουν όλοι μέσα στην παράγκα)

ΣΚΗΝΗ 3^η

ΧΑΤΖΗΑΒΑΤΗΣ: (Βγαίνει από το σαράι, χορεύοντας ένα παραδοσιακό τραγούδι) Αχ! Επιτέλους! (Η μουσική σταματά) Έφτασα στην καλύβα του Καραγκιόζη! Καραγκιόζη! Βγες έξω!

ΣΚΗΝΗ 4^η

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: (Βγαίνει από την παράγκα) Παρών! Παρών! Παρών!

ΧΑΤΖΗΑΒΑΤΗΣ: Καλώς τον! Σε ψάχνω για δουλειά, ματάκια μου!

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Τι δουλειά, φρυδάκια μου! Πάλι ξύλο θα φάμε;

ΧΑΤΖΗΑΒΑΤΗΣ: Όχι, βρε! Σε ψάχνω για μια πολύ σοβαρή δουλειά, Καραγκιοζάκο μου!

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Για να λες, εσύ, σοβαρή δουλειά, θα μπορούσα να υπολογίσω μέχρι και τρεις ώρες ξύλο.

ΧΑΤΖΗΑΒΑΤΗΣ: Όχι, βρε! Άκουσέ με! Ο Πασάς…

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Ο πατσάς;

ΧΑΤΖΗΑΒΑΤΗΣ: Ποιος πατσάς, βρε; Ο Πασάς!

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Μου βρήκες δουλειά σε πατσατζίδικο;

ΧΑΤΖΗΑΒΑΤΗΣ: Περίμενε, βρε! Ο Πασάς θέλει να βρει κάποιον, για να γράψει ένα νέο σχολικό βιβλίο. Αυτό το βιβλίο θα το μοιράσει δωρεάν σε όλους τους μαθητές και τις μαθήτριες των σχολείων.

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Και τι θέμα θα έχει αυτό το βιβλίο;

ΧΑΤΖΗΑΒΑΤΗΣ: Το βιβλίο θα είναι μια Ανθολογία των καλύτερων Ελλήνων λογοτεχνών, με αποσπάσματα από τα έργα τους, κατά τους δύο τελευταίους αιώνες!

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Για λέγε! Για λέγε! Έχει ενδιαφέρον αυτό που λες!

ΧΑΤΖΗΑΒΑΤΗΣ: Ο Πασάς, λοιπόν, ψάχνει κάποιον, για να αναλάβει τη φιλολογική επιμέλεια του βιβλίου.

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Τι είναι αυτό; Τρώγεται;

ΧΑΤΖΗΑΒΑΤΗΣ: Εννοώ ότι ψάχνει ένα άτομο, το οποίο θα διαλέξει δέκα επώνυμους νεοέλληνες λογοτέχνες, δηλαδή δέκα πολύ γνωστούς συγγραφείς και ποιητές των δύο τελευταίων αιώνων.

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Να προσέξουμε να μην τους διαλέξει κανένας λόγιος, γιατί μπορεί να κάνει λάθος επιλογές! Τους φοβάμαι πολύ τους λόγιους!

ΧΑΤΖΗΑΒΑΤΗΣ: Τι εννοείς;

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Δεν θυμάσαι τι πάθαμε, παλιά, με τα σχολικά βιβλία; Όποιος καεί από το γάλα, φυσάει και το γιαούρτι!

ΧΑΤΖΗΑΒΑΤΗΣ: Αυτό ήθελα να πω! Σε αυτό, ακριβώς, ήθελα να καταλήξω. Πρέπει αυτό το βιβλίο να το ετοιμάσει ο καλύτερος και ο πιο άδολος. Και ο καλύτερος, ματάκια μου, είσαι εσύ!

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Εγώ; Τι εγώ;

ΧΑΤΖΗΑΒΑΤΗΣ: Είσαι ο καταλληλότερος για τη θέση αυτή, γιατί θα κινηθείς με έντιμα και πατριωτικά αισθήματα!

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Ναι, αλλά δεν είμαι φιλόλογος!

ΧΑΤΖΗΑΒΑΤΗΣ: Έχω βρει τη λύση! Θα τρέξω να ντελαλήσω και θα πω να έρχεται εδώ ο κόσμος να σε βρίσκει και να σου προτείνει δέκα συνολικά λογοτέχνες. Κι εσύ θα έχεις το αισθητήριο να κρίνεις και να συμφωνήσεις ή να διαφωνήσεις με τις επιλογές τους.

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Και όταν μαζέψουμε δέκα λογοτέχνες και τα έργα τους, να τους καταθέσουμε, ως προτάσεις, στον Πατσά, για να βγάλει το βιβλίο, όπως το θέλουμε και όπως πρέπει.

ΧΑΤΖΗΑΒΑΤΗΣ: Αυτό! Δέχεσαι;

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Τι να κάνω, Χατζατζάρη; Θα δεχτώ! Αφού πρόκειται για καλό, σχολικό και εθνικό σκοπό!

ΧΑΤΖΗΑΒΑΤΗΣ: Έτσι σε θέλω, Καραγκιόζη! Εγώ πάω να ντελαλήσω, για να αρχίσουν να σε επισκέπτονται οι ενδιαφερόμενοι. Φεύγω! Αντίο!

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Να σου βγουν τα μάτια και τα δύο!

ΧΑΤΖΗΑΒΑΤΗΣ: Τι είπες;

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Δέκα συγγραφείς θα βρω! Όχι δύο!

ΧΑΤΖΗΑΒΑΤΗΣ: Δέκα!

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Τη μύτη σου πελέκα!

ΧΑΤΖΗΑΒΑΤΗΣ: Τι είπες;

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Είδα έναν πελεκάνο και νόμισα ότι ήρθε ο πρώτος ενδιαφερόμενος!

ΧΑΤΖΗΑΒΑΤΗΣ: Μα τώρα, σε λίγο, θα αρχίσω να ντελαλώ! Δεν θα έρθουν αμέσως!

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Μωρέ, ας πάω να ετοιμαστώ στην παράγκα, να βάλω και τα καλά μου, γιατί έχω την αίσθηση ότι θα πλακώσουν γρήγορα! (Ο Χατζηαβάτης φεύγει από τη μεριά του σαραγιού και ο Καραγκιόζης μπαίνει μέσα στην παράγκα)

ΣΚΗΝΗ 5η

ΝΙΟΝΙΟΣ: (Βγαίνει από την πλευρά του σαραγιού, τραγουδώντας τη σερενάτα του) Ωωω! Ψυχή τσι ψυχής μου!

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: (Βγαίνει από την παράγκα) Γεια σου, Νιόνιο!

ΝΙΟΝΙΟΣ: (Η μουσική σταματάει) Γεια σου, Καραγκιόζο! Τι κάνεις, ψυχή τσι ψυχής μου; Καλιάσαι; Καλιάσαι; Καλιάσαι;

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Καλώς τον Νιόνιο! Πώς και μας επισκέπτεσαι;

ΝΙΟΝΙΟΣ: Αριβάρησα από το Τζάντε, για τους δύο τους ποιητές μας, πα να πει!

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: (Μονολογεί) Αυτός ο Χατζατζάρης είναι πολυβόλο! Τύφλα να έχει το ίντερνετ! Πότε πρόλαβε και το κοινοποίησε στα νησιά;

ΝΙΟΝΙΟΣ: Τι είπες, Καραγκιόζο!

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Τίποτα! Λέγε τις προτάσεις σου!

ΝΙΟΝΙΟΣ: Έναν για μένα και έναν για τον αδερφό μου τον Άντζουλο!

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Δύο ψήφοι σε ένα, δηλαδή;

ΝΙΟΝΙΟΣ: Νιόσκε! Γιατί ο Άντζουλος δεν μπορεί να έρθει, για κάποιο φιρνιμέντο, για μία ταρούφα, για μία τσιλιμπουρδία, πα να πει!

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Άσε τις σάλτσες, Νιόνιο, και πες τους δύο λογοτέχνες που επιλέξατε!

ΝΙΟΝΙΟΣ: Από το Τζάντε, είμαστε, Καραγκιόζο! Και διαλέξαμε δύο Ζακυνθιανόπουλα!

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Ακούω!

ΝΙΟΝΙΟΣ: Εγώ επέλεξα τον Σολωμό!

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Μην μου ανοίγεις την όρεξη, Νιόνιο!

ΝΙΟΝΙΟΣ: Σκύλε πενταρούθουνε! Εννοώ τον ποιητή τον Σολωμό!

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Α! Και ποιο ποίημα διάλεξες;

ΝΙΟΝΙΟΣ: Το καλύτερο! Άκου, Καραγκιόζο:

          «Σε γνωρίζω από την κόψη Του σπαθιού την τρομερή,

          Σε γνωρίζω από την όψη που με βία μετρά τη γη.

Απ’ τα κόκαλα βγαλμένη Των Ελλήνων τα ιερά,

          Και σαν πρώτα ανδρειωμένη, Χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!»

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: (Συγκινημένος) Ανατρίχιασα, Νιόνιο!

ΝΙΟΝΙΟΣ: Και τώρα, έχει σειρά το ζακυνθιανόπουλο του Άντζουλου!

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Για λέγε! Για λέγε!

ΝΙΟΝΙΟΣ: Ανδρέας Κάλβος!

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Άριστη επιλογή! Πες μας και μερικούς στίχους από τον Κάλβο.

ΝΙΟΝΙΟΣ: Άκου, Καραγκιόζη:

«Ω φιλτάτη πατρίς, ω θαυμασία νήσος, Ζάκυνθε·

συ μου έδωκας την πνοήν, και του Απόλλωνος τα χρυσά δώρα!»  

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Ένα αριστούργημα, Νιόνιο! Για έναν πραγματικό «Φιλόπατρι».

ΝΙΟΝΙΟΣ: Καραγκιόζο; Διαλέξαμε καλούς ποιητές ο Άντζουλος και εγώ; Ή θα φάμε παπαλίες και κλωτσίες;

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Διαλέξατε τους κλασικότερους ποιητές του νησιού σας! Να ζήσει η Ζάκυνθος!!!

ΝΙΟΝΙΟΣ: Ευχαριστώ, Καραγκιόζο! Πάω καλιά μου, να πω τα νέα και στον Άντζουλο να χαρεί! (Φεύγει από τη μεριά του σαραγιού)

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Τρέχα, Νιόνιο! Βρήκαμε τους δύο πρώτους! Κάλβος και Σολωμός, ποιητές από το νησί της Ζακύνθου, που ζήσανε κατά το 19^ο αιώνα. Για να δούμε τι θα προτείνει ο επόμενος, όταν θα έρθει! (Μπαίνει μέσα στην παράγκα)

ΣΚΗΝΗ 6η

ΜΟΡΦΟΝΙΟΣ: (Βγαίνει από την πλευρά του σαραγιού) Μένα με λένε Μορφονιό, αλλιώς χρυσό καμάρι, και όλες οι νιες τρελαίνονται, ποια θα με πρωτοπάρει! Αλλά εγώ τις λέω «Πριτς»! Με έστειλε η μαμά μου, για να αγοράσω μία τσικολάτα! Ουίτ! Ζουμ! Τριά-λαρί-λαρί-λαρό!

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: (Βγαίνει από την παράγκα) Ωχ! Ο Μορφονιός!

ΜΟΡΦΟΝΙΟΣ: (Η μουσική σταματά) Γιατί λες «ωχ», βρε χοντροκέφαλε ασχημάντρα;

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα!

ΜΟΡΦΟΝΙΟΣ: Εγώ ήρθα, για να προτείνω δύο ποιητές!

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Αν σκαρώνουν στιχάκια, σαν τα δικά σου, ζήτω που καήκαμε!

ΜΟΡΦΟΝΙΟΣ: Αυτοί πήρανε και Νόμπελ Λογοτεχνίας!

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Τι είναι αυτό;

ΜΟΡΦΟΝΙΟΣ: Μεγάλο λογοτεχνικό βραβείο, το οποίο δίνεται στους καλύτερους λογοτέχνες όλου του κόσμου!

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Σαν να τα ξέρεις καλά! Για λέγε!

ΜΟΡΦΟΝΙΟΣ: Τέτοιο βραβείο πήρανε δύο μεγάλοι Έλληνες του 20^ού αιώνα: ο Γιώργος Σεφέρης και ο Οδυσσέας Ελύτης.

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Πες μας, πρώτα, για τον Σεφέρη!

ΜΟΡΦΟΝΙΟΣ: Ο Σεφέρης καταγόταν από την παλιά ελληνική Σμύρνη, αυτήν τη σπουδαία πόλη της Μικράς Ασίας. Άκου την «Άρνηση»:

«Στο περιγιάλι το κρυφό,

κι άσπρο σαν περιστέρι,

διψάσαμε το μεσημέρι,

μα το νερό γλυφό.

Πάνω στην άμμο την ξανθή,

γράψαμε τ’ όνομά της,

ωραία που φύσηξεν ο μπάτης,

και σβήστηκε η γραφή.

Με τι καρδιά, με τι πνοή,

τι πόθους και τι πάθος,

πήραμε τη ζωή μας λάθος,

κι αλλάξαμε ζωή». 

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Άριστα! Και τώρα, πάμε στον Οδυσσέα Ελύτη!

ΜΟΡΦΟΝΙΟΣ: Καταγόταν από το Ηράκλειο της Κρήτης και, κανονικά, ονομαζόταν Οδυσσέας Αλεπουδέλης. Άκου τον «Ήλιο τον Ηλιάτορα»:

«Ο Ήλιος ο Ηλιάτορας,

ο πετροπαιχνιδιάτορας,

από την άκρη των ακρώ,

κατηφοράει στο Ταίναρο.

Φωτιά ’ναι το πηγούνι του, 

χρυσάφι το πιρούνι του».

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Μπράβο, Μορφονιέ! Δεν το περίμενα από σένα!

ΜΟΡΦΟΝΙΟΣ: Ουίτ, μαμά μου! (Φεύγει από την πλευρά του σαραγιού)

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Άσε τα «ουίτ»! Μην χαλάς την ποιητική σου εικόνα! Αλλά χαλάλι σου, Μορφονιέ! Ήσουν καταπληκτικός! Άλλος έρχεται! Μα αυτός είναι ο Μέγας Αλέξανδρος! Πω! Πω! Ένας καστρόπλαστος! Όμορφος σαν Αχιλλέας! Και δυνατός σαν Ηρακλής!

ΣΚΗΝΗ 7η

ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ: (Βγαίνει από την πλευρά του σαραγιού) Να λοιπόν, που έφτασα και εγώ στην παράγκα του Καραγκιόζη! Καλησπέρα, Καραγκιόζη! Ήρθα, για να προτείνω, με τη σειρά μου, δύο μεγάλους νεοέλληνες ποιητές!

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Σε ακούω, Μεγαλέξανδρε!

ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ: Ο πρώτος είναι ο Κωνσταντίνος Καβάφης! Από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου! Και με ένα ποίημα, με το οποίο, κάποτε, με τίμησε! Καραγκιόζη, «Στα 200 π. Χ.»:

«Εμείς· οι Aλεξανδρείς, οι Aντιοχείς,

οι Σελευκείς, και οι πολυάριθμοι,

επίλοιποι Έλληνες Aιγύπτου και Συρίας,

και οι εν Μηδία, και οι εν Περσίδι, και όσοι άλλοι.

Με τες εκτεταμένες επικράτειες,

με την ποικίλη δράσι των στοχαστικών προσαρμογών.

Και την Κοινήν Ελληνική Λαλιά,

ως μέσα στην Βακτριανή την πήγαμεν, ως τους Ινδούς».

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Αριστούργημα, Μεγαλέξανδρε!

ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ: Άκουσε, τώρα, και τη δεύτερη επιλογή μου! Είναι ο Άγγελος Σικελιανός! Η καταγωγή του ήταν από το νησί της Λευκάδας, αλλά έζησε και έδρασε στην Αθήνα!

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Και από όσο ξέρω, του άρεσε πολύ και το Θέατρο Σκιών! Για να σε ακούσουμε!

ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ: «Γυρισμός»:

«Ύπνος ιερός, λιονταρίσιος,

του γυρισμού, στη μεγάλη,

της αμμουδιάς απλωσιά.

Στην καρδιά μου,

τα βλέφαρά μου κλεισμένα,

και λάμπει, ωσάν ήλιος, βαθιά μου...»

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Μπράβο, Μεγαλέξανδρε!

ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ: Αντίο, Καραγκιόζη! Καλή συνέχεια! (Φεύγει από τη μεριά του σαραγιού)

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Καλή συνέχεια, Μεγαλέξανδρε! Να! Έρχεται και ο επόμενος! Ή μάλλον η επόμενη! Η Βεζυροπούλα! Η κόρη του Πατσά!

ΣΚΗΝΗ 8η

ΒΕΖΥΡΟΠΟΥΛΑ: (Βγαίνει από την πλευρά του σαραγιού) Καλησπέρα, Καραγκιόζη!

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Ωχ! Η Φατμέ η πατημένη! Τι θέλετε, μαϊμουζέλ;

ΒΕΖΥΡΟΠΟΥΛΑ: Θα ήθελα και εγώ να βοηθήσω στην προσπάθειά σας και στην προσπάθεια του πατέρα μου!

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Περιμένω να δω τι θα μου πεις! Θα είμαι αυστηρός μαζί σου, αν δεν μου τα πεις καλά!

ΒΕΖΥΡΟΠΟΥΛΑ: Μην ανησυχείς, Καραγκιόζη! Θα σου αναφέρω δυο συγγραφείς, οι οποίοι είναι διάσημοι σε όλον τον κόσμο! Είναι λογικό, λοιπόν, και εμείς οι Τούρκοι να τους θαυμάζουμε!

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Για λέγε! Για λέγε!

ΒΕΖΥΡΟΠΟΥΛΑ: Ο πρώτος είναι ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης!

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Μπράβο! Σωστά! Επιτέλους να περάσουμε και σε άλλους συγγραφείς! Γιατί, ως τώρα, αναφέραμε μόνο ποιητές!

ΒΕΖΥΡΟΠΟΥΛΑ: Ο Παπαδιαμάντης γεννήθηκε στο νησί της Σκιάθου και θεωρείται ο «Άγιος» των ελληνικών γραμμάτων!

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Η γλώσσα του είναι δύσκολη!

ΒΕΖΥΡΟΠΟΥΛΑ: Το ξέρω! Όμως, τον γνωρίζω απέξω και ανακατωτά:

«― Ας είναι, μπορούμε να κάμωμε Ανάσταση στην Αγία Αναστασιά, είπε, και αμέσως παίρνετε όλοι τα πράγματά σας, και τις λαμπάδες σας αναμμένες, και πηγαίνομεν κάτου στην Παναγία την Δομάν, και σας λειτουργώ εκεί.

― Στην Παναγιὰ την Δομά;… Μα είναι μακριά.

― Ως πόσο;… Σε μισή ώρα φθάνουμε.

― Είναι, να ’χω την ευχή σ᾽, παπά, παραπάν᾽ από μια ώρα.

― Δεν θα είναι παραπάν᾽ από τρία τέταρτα. Όλ᾽ ἡ νύχτα δική μας είναι. Έχουμε καιρό να φθάσουμε».

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Το έχεις μάθει απέξω! Και ας είναι δύσκολο!

ΒΕΖΥΡΟΠΟΥΛΑ: Από το έργο «Στην Αγία Αναστασιά». Εμείς οι ξένοι, οι Τούρκοι, οι Ευρωπαίοι και όλος ο κόσμος αναγνωρίζουμε την αξία του ελληνικού πολιτισμού και όχι μόνο του αρχαίου ή του μεσαιωνικού!

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Και μετά τον Παπαδιαμάντη;

ΒΕΖΥΡΟΠΟΥΛΑ: Μετά τον Παπαδιαμάντη, ένας ακόμα διάσημος Έλληνας, σε όλον τον κόσμο! Ο κρητικός Νίκος Καζαντζάκης, ο οποίος έγραψε, εκτός των άλλων, και τον «Αλέξη Ζορμπά».

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Ο οποίος Ζορμπάς, εκτός των άλλων, είχε ζήσει και στο Καταφύγι Κοζάνης. Καλά δεν λέω;

ΒΕΖΥΡΟΠΟΥΛΑ: Σωστά! Να τι λέει ο Καζαντζάκης για τον Ζορμπά:

«Πολλές φορές πεθύμησα να γράψω το βίο και την πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά, ενός γέρου εργάτη πού πολύ αγάπησα. Στη ζωή μου, οι πιο μεγάλοι μου ευεργέτες στάθηκαν τα ταξίδια και τα ονείρατα. Από τους ανθρώπους, ζωντανούς και πεθαμένους, πολύ λίγοι βοήθησαν τον αγώνα μου. Όμως, αν ήθελα να ξεχωρίσω ποιοι άνθρωποι άφησαν βαθύτερα τ' αχνάρια τους στην ψυχή μου, ίσως να ξεχώριζα (…) τον Ζορμπά. Ο Ζορμπάς μ’ έμαθε ν' αγαπώ τη ζωή και να μην φοβούμαι το θάνατο».

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Εξαιρετικές επιλογές! Σε ευχαριστούμε πάρα πολύ, μαντάμ! Με αφήσατε έκπληκτο με τις γνώσεις σας και την αγάπη σας για τα ελληνικά γράμματα!

ΒΕΖΥΡΟΠΟΥΛΑ: Καραγκιόζη, πρέπει να δίνουμε, πάντοτε, το σωστό παράδειγμα! Εύχομαι καλή συνέχεια! (Φεύγει από τη μεριά του σαραγιού)

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Ευχαριστούμε πολύ και πάλι! Και τώρα; Α! Να! Σαν να ακούω κλαρίνα! Έρχεται ο μπάρμπας μου!

ΣΚΗΝΗ 9η

ΜΠΑΡΜΠΑΓΙΩΡΓΟΣ: (Βγαίνει, με ορμή, από τη μεριά του σαραγιού, χορεύοντας τσάμικο) Ιδού ίμι κι ιγώ! Γιώργαρο Μπλατσάρα μι λιεν ιμένα!

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Θείε μου, θειούλη μου! Μπάρμπα μου! Μπαρμπούλη μου!

ΜΠΑΡΜΠΑΓΙΩΡΓΟΣ: (Βαράει τον Καραγκιόζη) Να, ιέρμου!

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Κάτσε, βρε μπάρμπα! Ακόμα δεν ήρθες και άρχισες τα μπουρμπουάρ! Δεν πιστεύω να ήρθες κι εσύ για τους λογοτέχνες μας;

ΜΠΑΡΜΠΑΓΙΩΡΓΟΣ: Μμμμμμμμμμ….

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Γιατί μουγκρίζεις, μπάρμπα;

ΜΠΑΡΜΠΑΓΙΩΡΓΟΣ: Στάκα! Ιένας είν’ ου Παλαμάς!

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Ο Κωστής Παλαμάς;

ΜΠΑΡΜΠΑΓΙΩΡΓΟΣ: (Βαράει τον Καραγκιόζη) Ου Παλαμάς ου πατρινούς, πι έζησι στου Μισολόγγ και μιτά εις τας Αθήνας…

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Για να ακούσουμε λίγο Παλαμά!

ΜΠΑΡΜΠΑΓΙΩΡΓΟΣ: Διάβασί του ισύ, για να μην του που βλάχκα! (Δίνει στον Καραγκιόζη ένα χαρτί)

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: (Παίρνει το χαρτί και διαβάζει) Λοιπόν:

«Τούτο το λόγο θα σας πω, δεν έχω άλλον κανένα,

μεθύστε με τ’ αθάνατο κρασί του Εικοσιένα!»

ΜΠΑΡΜΠΑΓΙΩΡΓΟΣ: Ιέτς!

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Και η δεύτερη επιλογή σου;

ΜΠΑΡΜΠΑΓΙΩΡΓΟΣ: Ου λαούς, Καραγκιόζ! Η δμοτκή ποίηση!

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Είσαι καταπληκτικός, μπαρμπούλη μου! Ο λόγος του λαού μας! Η προφορική μας παράδοση!

ΜΠΑΡΜΠΑΓΙΩΡΓΟΣ: Το γιοφύρ τς Άρτας:

«Σαράντα πέντε μάστοροι κι εξήντα μαθητάδες

γιοφύριν εθεμέλιωναν στης Άρτας το ποτάμι.

Ολημερίς το χτίζανε, το βράδυ εγκρεμιζόταν.

Μοιρολογούν οι μάστορες και κλαιν οι μαθητάδες.

"Αλίμονο στους κόπους μας, κρίμα στις δούλεψές μας,

ολημερίς να χτίζουμε, το βράδυ να γκρεμιέται"».

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Μπράβο, μπάρμπα! Και κάπως έτσι, φτάσαμε στο μαγικό νούμερο δέκα! Να και ο Χατζατζάρης! (Ο Χατζηαβάτης έρχεται από την πλευρά του σαραγιού)

ΣΚΗΝΗ 10η

ΧΑΤΖΗΑΒΑΤΗΣ: Τι έγινε, Καραγκιόζη μου; Όλα καλά; Τελείωσε η δουλειά που λέγαμε;

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Χατζατζάρη, όλα τέλεια! Ο Σολωμός, ο Κάλβος, ο Σεφέρης, ο Ελύτης, ο Καβάφης, ο Σικελιανός, ο Παπαδιαμάντης, ο Καζαντζάκης, ο Παλαμάς και η δημοτική μας ποίηση ανυπομονούν να ενταχθούν στο νέο σχολικό Ανθολόγιο!

ΧΑΤΖΗΑΒΑΤΗΣ: Μπράβο, Καραγκιόζη! Πάμε, αμέσως, στον Πασά να του δείξουμε τη δουλειά μας!

ΜΠΑΡΜΠΑΓΙΩΡΓΟΣ: Πάμι όλ’ μαζί!

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Πάμε, αλλά πρωτίστως να ειδοποιήσουμε τις κυρίες, τους κυρίους και τα μικρά παιδιά ότι το έργο «Ο Καραγκιόζης Συντάκτης Σχολικού Ανθολογίου» έλαβε τέλος! Γεια σας και χαρά σας, μέχρι τα σπίτια σας! (Πηγαίνουν στο σαράι, με συνοδεία παραδοσιακής μουσικής)

ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ