Ο Άι Βασίλης μετακομίζει!, από τη Σοφία Πολίτου - Βερβέρη

Αυτά που έχω να σας πω

είν' για μικρούς, μεγάλους,

δεν είναι μόνο για εσάς,

είναι και για τους άλλους!

_____________________________________________________________________________

Είναι παραμονή Πρωτοχρονιάς στη Μικρή Πολιτεία. Τα χριστουγεννιάτικα στολίδια στους δρόμους ζεσταίνουν με τη λάμψη τους την κρύα χειμωνιάτικη νύχτα και τα παιδάκια περιμένουν με λαχτάρα τα δώρα του Άι - Βασίλη. 

Όταν το μεγάλο ρολόι της πλατείας σήμανε δώδεκα τα μεσάνυχτα τότε, θαρρείς και φωτίστηκε η μέρα, ο Νέος Χρόνος μόλις έφθασε, σκορπίζοντας χαρά και ελπίδα σε κάθε οικογένεια. Οι ευχές πήγαιναν κι έρχονταν από στόμα σε στόμα, μόνο, που ο Άι - Βασίλης σα να μην πήγαινε κι ερχόταν, σαν να είχε αργήσει λιγάκι… Και τα λεπτά πέρασαν κι έγιναν ώρες και ο Άι - Βασίλης πουθενά! Η Μικρή Πολιτεία έμεινε χωρίς δώρα αυτή την Πρωτοχρονιά, τα παιδιά άρχισαν τα κλάματα και κανείς δεν μπορούσε να τα σταματήσει. 

Την επόμενη ημέρα, όλα τα δελτία ειδήσεων στην τηλεόραση μιλούσαν για την παγκόσμια εξαφάνιση του Άι - Βασίλη! Τα ρεπορτάζ έδιναν κι έπαιρναν, οι κυβερνήσεις των χωρών ανησυχούσαν, δεν ήξεραν πώς να διαχειριστούν το θέμα της εξαφάνισης, γιατί δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι έφταιγε!

Οι μέρες περνούσαν χωρίς να λύνεται το μυστήριο, και οι μεγάλοι, ως συνήθως, άρχισαν να ασχολούνται με τις καθημερινές τους ασχολίες, ξεχνώντας τα παιδιά που είχαν μείνει χωρίς δώρα, αδιαφορώντας για την τύχη του Αγίου.

Τα παιδιά όμως της Μικρής Πολιτείας δεν ξέχασαν τίποτα, και αποφάσισαν να δράσουν. Μαζεύτηκαν λοιπόν, μια παρέα, ο Δημήτρης, η Μυρσίνη, η Κατερίνα, ο Νικόλας, ο Μάριος και ο Στέργιος και αποφάσισαν να πάνε στον Βόρειο Πόλο για να βρουν τον Άι Βασίλη! Πώς; Μα, με το σχολικό λεωφορείο! 

Και η μέρα που θα ξεκινούσαν το σχολείο, ήρθε. Όταν όλη η παρέα αποβιβάστηκε στο σχολικό λεωφορείο, παρακάλεσαν τον οδηγό, τον κύριο Παναγιώτη με το μεγάλο μουστάκι, να σταματήσει για λίγο στην άκρη του δρόμου. «Κύριε Παναγιώτη, πρέπει να μας βοηθήσετε. Είναι μεγάλη ανάγκη. Πρέπει, οπωσδήποτε να πάμε στο Βόρειο Πόλο, να βρούμε τον Άι Βασίλη. Βοηθήστε μας, ελάτε μαζί μας κύριε Παναγιώτη, οδηγήστε το σχολικό μέχρι εκεί ψηλά στους πάγους και δε θα χάσετε!» Εκείνος, τους κοίταξε με έκπληξη και απάντησε: «Δε θα το πιστέψετε μικρά μου, αλλά χθες το βράδυ είδα στον ύπνο μου αυτό που εσείς μου ζητάτε τώρα δα, ότι, δηλαδή, όλοι μαζί φύγαμε με το σχολικό για το Βόρειο Πόλο. Απίστευτο μου φαίνεται, μα την αλήθεια!». «Είδατε που σας τα λέγαμε κύριε Παναγιώτη;», φώναξε ο Δημήτρης. «Θα τα καταφέρουμε και θα γίνουμε και ήρωες σε όλη τη Γη». «Θα τα καταφέρουμε, θα τα καταφέρουμε!», φώναξαν όλα τα παιδιά, και ο κύριος Παναγιώτης, που πίστευε στα όνειρα, πήγε στο πρώτο βενζινάδικο, φούλαρε το ντεπόζιτο με καύσιμα και έστριψε στον πρώτο δρόμο που πήγαινε για το Βόρειο Πόλο.

Λίγο πριν έρθει το μεσημέρι, τα παιδιά θαύμαζαν μέσα από τα παράθυρα του σχολικού λεωφορείου τον Όλυμπο, το ψηλότερο βουνό της. Εκεί κοντά, όμως, τους τελείωσε η βενζίνη! Και τώρα τι γίνεται; Ως δια μαγείας, τότε, εμφανίστηκε μπροστά τους ένα αγγελάκι, ίδιο με αυτά που στολίζουν στα χριστουγεννιάτικα δέντρα που τους είπε: «θα σας βοηθήσω εγώ», και με μια του κίνηση έδωσε … φτερά στο σχολικό λεωφορείο! Τα παιδιά έμειναν έκπληκτα, ο κύριος Παναγιώτης ενθουσιάστηκε κι άρχισε να στρίβει το τιμόνι μια δεξιά μια αριστερά κάνοντας το σχολικό λεωφορείο να πετάει σαν πουλί! Έτσι, μπόρεσαν να συνεχίσουν το ταξίδι τους για τον κρύο Βορρά!

Με τα φτερά, συνέχισαν την πορεία τους πάνω από τη Βόρεια Θάλασσα και ήταν έτοιμοι να πάνε και ψηλότερα, όταν ξαφνικά η φωνή της Μυρσίνης ακούστηκε να λέει: «Μια αρκούδα με τ’ αρκουδάκια της πάνω στον πάγο». Αμέσως ελάττωσε ταχύτητα ο κύριος Παναγιώτης και χαμηλώνοντας είδαν μια αρκουδο-οικογένεια, αποκομμένη από τη στεριά, πάνω σ’ ένα κομμάτι πάγου, να πεινά και να είναι τρομαγμένη. Χωρίς πολλές κουβέντες, τα παιδιά της Μικρής Πολιτείας ένωσαν τα κασκόλ τους κι έφτιαξαν ένα αυτοσχέδιο σχοινί. Πάνω σε αυτό δέθηκαν πρώτα τα αρκουδάκια κι έπειτα η μαμά αρκούδα και τα παιδιά τους τράβηξαν ψηλά, ένα - ένα, μέσα στο σχολικό λεωφορείο. Η ανακούφιση τους ήταν μεγάλη. Τα παιδιά αμέσως περιποιήθηκαν τους νέους επιβάτες, προσφέροντάς τους ζεστασιά, τροφή και αγάπη!

‘Όταν η αρκουδο-οικογένεια τακτοποιήθηκε, η μαμά αρκούδα μίλησε στα παιδιά της Μικρής Πολιτείας: «Σας ευχαριστώ πολύ για το καλό που κάνατε. Από ανθρώπους δεν περιμέναμε τέτοια συμπεριφορά. Όταν σας είδα στην αρχή φοβήθηκα πως ήρθε το τέλος μας. Μετά, όμως, που διέκρινα πως ήσαστε παιδιά, αναθάρρεψα, γέμισα ελπίδες πως κάτι θα κάνατε για να μας σώσετε. Και δεν ξεγελάστηκα. Εμένα που με βλέπετε, ζούσα με την οικογένειά μου στους λευκούς και σιωπηρούς πάγους του Βόρειου Πόλου. Όλα φάνταζαν υπέροχα, όταν μέρα με τη μέρα διαπιστώναμε, όλα τα ζώα, και όχι μόνο εγώ, ένα τρομακτικό φαινόμενο: οι πάγοι έλιωναν!! Ναι, οι πάγοι λιώνουν, κι εμείς τα ζώα δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να σταματήσουμε αυτή την καταστροφή, γιατί δεν προκαλέσαμε εμείς αυτή την καταστροφή. Εσείς, οι άνθρωποι έχετε βαλθεί να καταστρέψετε τη Γη, το ίδιο σας το σπίτι. Αχόρταγοι, εγωιστές και αιμοβόροι, δεν αφήνετε σε ησυχία ούτε τα ζώα, ούτε τα δάση, ούτε τη θάλασσα, ούτε τους πάγους. Κι επειδή περνιέστε για πιο έξυπνοι από όλους, καμαρώστε τι κάνατε στη φύση με την … εξυπνάδα σας!»

«Και ο Άγιος Βασίλης;», ρώτησε ο Νικόλας με τον Μάριο. «Εμείς ήρθαμε να τον βρούμε με το σχολικό μας και τον κύριο Παναγιώτη. Ξέρεις εσύ τι απέγινε;»

«Έπαθε ακριβώς ό,τι έπαθα κι εγώ με τα αρκουδάκια μου. Στο σημείο που είχε, αιώνες τώρα, χτισμένο το σπιτάκι του, οι πάγοι άρχισαν να λιώνουν, κάθε μέρα και περισσότερο, και πριν έρθει η ολοκληρωτική καταστροφή αποφάσισε να μετακομίσει. Αποσυναρμολόγησε το εργαστήρι παιχνιδιών, μετά το σπίτι του και τελευταία τον στάβλο για τους ταράνδους. Λυπημένος, ξεκίνησε να περπατά όλο και πιο βόρεια προς αναζήτηση νέου τόπου. Από τότε, κανείς δεν ξέρει πού πήγε και αν βρήκε το ασφαλές μέρος που αναζητούσε».

         

Τα παιδιά δεν μπορούσαν να φανταστούν το κακό που συνέβαινε. «Αυτό που συμβαίνει είναι η περιβαλλοντική καταστροφή που μας λένε στο σχολείο», είπε ο Στέργιος θυμωμένος. «Μα καλά, αυτοί οι μεγάλοι, είναι τόσο κουφιοκεφελάκηδες»; Αναρωτήθηκαν όλα τα παιδιά, μαζί. Κι όμως, είναι.

«Μη στεναχωριέσαι μαμά αρκούδα», είπε ο Δημήτρης, «κι εμείς τα παιδιά έχουμε μεγάλη δύναμη. Θα παλέψουμε τη χαζομάρα των μεγάλων και θα κερδίσουμε». Η μαμά αρκούδα, πικραμένη, ξάπλωσε δίπλα στα αρκουδάκια της για να ξεκουραστεί και αυτή. Ο κύριος Παναγιώτης, τότε, είπε στα παιδιά: «Θα σταματήσω στην κορυφή του πιο μεγάλου παγόβουνου που θα συναντήσω και θα σας πω τι θα κάνουμε. Έχω μια ιδέα, μη στεναχωριέστε και θα τα καταφέρουμε».

Ο κύριος Παναγιώτης, αφού προσγείωσε το σχολικό πάνω στην κορυφή του παγόβουνου, τους είπε την ιδέα του: «Παιδιά της Μικρής Πολιτείας, εσείς έχετε τη δύναμη και πρέπει να βρούμε ένα τρόπο να ενημερώσουμε όλα τα παιδιά του κόσμου για την περιβαλλοντική καταστροφή που απειλεί όλους μας, ακόμα και τον Άγιο Βασίλη. Θέλω να ελπίζω, πως αν τα παιδιά προσπαθήσουν κι αν οι μεγάλοι ντραπούν, τότε, κάτι μπορεί να αλλάξει. Τι λέτε»; Τότε, ρώτησαν τα παιδιά: «Κύριε Παναγιώτη, αν δουλεύει το μεγάφωνο του σχολικού, τότε, μπορούμε να πετάξουμε πάνω από όλες τις χώρες και να ειδοποιήσουμε έτσι τα παιδιά για το τι συμβαίνει. Θα το κάνουμε όπως κάνει ο ψαράς της γειτονιάς, που περνάει με το αυτοκίνητό του και φωνάζει από το μεγάφωνο για να πουλήσει τα ψάρια του. Εμείς, δε θα πουλήσουμε ψάρια, αλλά ενημέρωση για το περιβάλλον. Τι λέτε»;

«Λαμπρή ιδέα!», φώναξε ο κύριος Παναγιώτης και τα πιτσιρίκια τον μάλωσαν να είναι πιο προσεχτικός για να μην ξυπνήσει τις αρκούδες.

Ο Δημήτρης και ο Στέργιος, συμπλήρωσαν: «έχουμε μαζί μας πολύ χαρτί και μαρ- καδόρους. Με τη ζωγραφική, θα μιλήσουμε στις γλώσσες όλου του κόσμου. Θα σκορπίσουμε παντού ζωγραφιές μας που θα προειδοποιούν για το κακό και ζωγραφιές μας που θα δείχνουν το καλό για έναν πιο καθαρό πλανήτη». Όλα ξεφώνισαν «ΖΗΤΩ»!!, και η μαμά αρκούδα άνοιξε το ένα της μάτι και τους κοίταξε … αυστηρά!

Αμέσως ξεκίνησαν τη δουλειά. Χωρίστηκαν σε ομάδες, οι μισοί ζωγράφισαν την καταστροφή ενώ οι άλλοι μισοί την ελπίδα. Ο κύριος Παναγιώτης, έκανε πρόβες με το μικρόφωνο και γυάλισε το μεγάφωνο. Τα αρκουδάκια με τις πατούσες τους υπέγραψαν κάθε ζωγραφιά.  

Όταν ετοιμάστηκαν όλα, ο κύριος Παναγιώτης πήρε θέση στο τιμόνι, τα παιδιά έβαλαν τις ζώνες τους και η μαμά αρκούδα με τα αρκουδάκια κάθισαν αναπαυτικά στη γαλαρία του σχολικού λεωφορείου. Το σχολικό, γλίστρησε απαλά στους πάγους και με ταχύτητα πέταξε ψηλά, κάνοντας παιχνιδιάρικες στροφές πάνω από το παγωμένο τοπίο. Πρώτος σταθμός η Ευρώπη, μετά η Ασία, η Βόρειος Αμερική. Ύστερα, η Νότιος Αμερική, η Αφρική και η Αυστραλία. 

Τα παιδιά όλου του κόσμου είχαν ξεσηκωθεί με το ιπτάμενο σχολικό λεωφορείο. Έβγαιναν από τις σχολικές τους τάξεις, σταματούσαν την μπάλα, το κολύμπι, το κυνηγητό. Ξυπνούσαν και άνοιγαν τα παράθυρά τους, σταματούσαν στους δρόμους και άπλωναν τα χέρια για να δεχτούν τις ζωγραφιές, για να μάθουν την αλήθεια. Άρχισαν, λοιπόν, να ζητούν να γυρίσει πίσω η καθαριότητα στη Γη και, σε συνεργασία όλα μεταξύ τους, κατάφεραν να αρπάξουν από τους μεγάλους τα κλειδιά που ανοίγουν τις μηχανές στα αυτοκίνητα, τις μηχανές στα εργοστάσια, τις μηχανές του πολέμου. «Αφού δεν μπορείτε να ελέγξετε το κακό που κάνετε, σταματήστε να το κάνετε», φώναξαν τα παιδιά όλου του κόσμου και παίρνοντας τα ποδήλατά του ξεχύθηκαν στους δρόμους διαλαλώντας την ειρήνη, την αγάπη, την ευθύνη όλων μας για καθαρές γειτονιές, καθαρό νερό και φαγητό, καθαρό περιβάλλον.

Στη Γη είχαν σταματήσει όλα, εκτός από την ίδια που εξακολουθούσε να γυρίζει. Οι κυβερνήσεις όλων των χωρών και πάλι δεν ήξεραν τί να κάνουν και όλοι οι σχετικοί, ειδικοί, υπεύθυνοι και ανεύθυνοι έξυναν τα κεφάλια τους! Τότε, κάποιοι μεγάλοι άρχισαν να ακολουθούν την πορεία των παιδιών με τα ποδήλατα, και ύστερα κι άλλοι, κι αργότερα ακόμα περισσότεροι. Και τα παιδιά της Μικρής Πολιτείας που συνέχισαν να πετούν ψηλά με το ιπτάμενο σχολικό λεωφορείο τους έβλεπαν από ψηλά και τους χαιρετούσαν. Όλα μαζί ευτυχισμένα τραγουδούσαν δυνατά, με χαρά, σίγουρα πως πέτυχαν το σκοπό τους, σίγουρα πως του χρόνου ο Άι Βασίλης θα φέρει τα δώρα. 

_________________________________________________________________________________

Vivi Markatos - Η εικονογράφος

Η Βιβή Μαρκάτου είναι βραβευμένη θεατρική συγγραφέας με πολλές πανελλήνιες διακρίσεις στον χώρο της ζωγραφικής και των κόμικς και βραβευμένη ραδιοφωνική παραγωγός υπό την Αιγίδα της Ουνέσκο για ένα πολιτιστικό αφιέρωμα που είχε κάνει το 2009. Έχει συμμετάσχει σε λογοτεχνικές παρουσιάσεις βιβλίων κι έχει σκηνοθετήσει 5 παραστάσεις για το Πανεπιστήμιο Αθηνών. Στον ελεύθερο χρόνο της, της αρέσει να ζωγραφίζει να ακούει μουσική και να πηγαίνει βόλτα με τους φίλους της Εργάζεται ως δημοσιογράφος στον πολιτιστικό τομέα με εξίσου διακριτή παρουσία και με σημαντικές συνεντεύξεις στον Γαλαξία fm 92,1 ενώ είναι η πρώτη ραδιοφωνική παραγωγός στην Ελλάδα που παρουσίασε σε εκπομπή τα “anime”, που πλέον έχουν ένα τεράστιο αριθμό ακολούθων ανά την χώρα. Επικοινωνήστε με τη Βιβή στο e-mail: vmarkatos@yahoo.gr