Γυρίσαμε αλλά δεν είμαστε εδώ...

Γυρίσαμε αλλά δεν είμαστε εδώ...

Να μάθουμε να μη ζούμε μόνο τις ημέρες "άδειας". Ποιας άδειας; Έγκλειστοι είμαστε κάπου;  

Να μάθουμε καλά αυτό το "αγάπη μόνο", ρίξτε του και κάνα emoticon από δίπλα, στα ζεστά συναισθήματα δεν πειράζει να είμαστε λιγάκι πληθωρικοί.   

Να μάθουμε να ακούμε όχι μόνον τον εαυτό μας αλλά και τους άλλους, αυτόν που είναι δίπλα μας, που σιωπηλά μας αφουγκράζεται και θέλει να μας κρατήσει το χέρι. Θέλουμε κι εμείς, να είμαστε λοιπόν εκεί με τα μάτια και τα αφτιά ανοιχτά. 

Να μάθουμε πως κάθε τι έχει λόγο που συμβαίνει, έχει λόγο που είναι εκεί. Να περνάμε τη διαδικασία και να συνεχίζουμε πιο φωτεινοί, πιο δυνατοί.

Να μάθουμε να απολαμβάνουμε την κάθε στιγμή, αυτή του παρελθόντος, του τώρα και του...  μόλις το είπα και πέρασε! 

Να μάθουμε να αποτυπωνόμαστε στην καρδιά του άλλου δίχως σφιγμένα χαμόγελα, κρυμμένοι πίσω από μισές φωτογραφίες. Αν εμείς ενδιαφερόμαστε για ό,τι έχουμε εντός μας για τα ίδια θα ενδιαφερθεί κι αυτός που βρίσκεται απέναντί μας. Να χαιρόμαστε την επικοινωνία, την ανταλλαγή καλής προαίρεσης και να επιθυμούμε την αγαλλίαση του πνεύματος. Να γίνουμε η μικρή ευχάριστη ιστορία στα χείλη του άλλου και το αντίστροφο. 

Να μάθουμε να χανόμαστε με βουλιμία στις ειρηνικές σκέψεις και να τεμπελιάζουμε ευθαρσώς μέσα στις στιγμές δημιουργίας, τις δικές μας και των άλλων.

Κάθε κύτταρο του πιο ξεχασμένου σημείου του σώματός μας να κάνει αυτό πρώτο την ανατροφοδότηση στην παραποιημένη ομορφιά μας και να την επαναφέρει δυναμικά στις πραγματικές της διαστάσεις. Τότε θα μπορούμε να μιλάμε και για ελευθερία...

Κείμενο - Φωτογραφία: Σοφία Π.Β.