Οι {σελίδες} είχαν την τιμή να συνομιλήσουν με τον κο Γιάννη Ξανθούλη με αφορμή το τελευταίο του βιβλίο.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον συγγραφέα και τις εκδόσεις Διόπτρα.
____________________________________________________________________________
Για άλλη μια φορά, ευφυής και πικάντικα χαρισματική η χειμαρρώδης γραπτή αφήγηση του Γιάννη Ξανθούλη. Αυτός ο λόγος που
κυλά και περιγράφει μια ολόκληρη ζωή θαρρείς μέσα σε έναν απογευματινό καφέ. Ήταν σαν να ακούσαμε, και όχι διαβάσαμε, την
ιστορία της οικογένειας Μακρή και Λεοντίου γωνία.
Το βιβλίο είναι ένα ταξίδι που γίνονται δύο και κάπου στη μέση εκτελείται μία ταχεία γραμμή ενηλικίωσης, από ανάγκη, απαραίτητη
για την επιβίωση. Ο χώρος και ο χρόνος πηγαινοέρχονται.
Η ατμόσφαιρα ανάμεικτη από επαρχιώτικο αξιοπρεπή αστισμό, με σταθερές τις μικροαστικές αξίες, αλατισμένη με υπονοούμενα
σε κάθε απόχρωση και προς κάθε κατεύθυνση. Λογικό και επόμενο όταν, στο μεταξύ, κάτω από φούστες, οικογενειακά τραπέζια
και μαύρα γυαλιά βράζουν πάθη, αισθήματα, συμπλέγματα, όλα ανομολόγητα και αδιέξοδα, μπουκωμένα από τη μυρωδιά της ναφθαλίνης και του ρυζόγαλου.
Μήτρα της ύπαρξης η παιδική ηλικία. Συγκλονίζει η ευχή του μικρού πρωταγωνιστή για μονιμότητα στην παιδική ηλικία, στην
παιδική πατρίδα, ακόμα και αν αυτή είναι πληγωμένη.
Στο τέλος, η θάλασσα, η μεγάλη κολυμπήθρα κάθαρσης σε κάθε αδιέξοδη και ακραία στιγμή.
Α!, και προσοχή στις βαλκάνιες παιωνίες, δεν είναι πάντα ιαματικές.
____________________________________________________________________________
Κε Ξανθούλη,
Η χρονική περίοδος που εξελίσσεται η υπόθεση του νέου σας βιβλίου είχε τις δικές της δυσκολίες,
ήταν κι εκείνη μία περίοδος κρίσης με τα δικά της χαρακτηριστικά. Η θαλπωρή της, αρχικά, μας "άγγιξε" αν και σελίδα - σελίδα ξεσκεπάστηκαν τα σκοτεινά της σημεία. Μιλήστε μας λίγο για τους νέους
σας ήρωες και την ιστορία τους.
Όταν είσαι παιδί δεν εκτιμάς όπως οι ενήλικες «κρίσεις» εννοώ πολιτικές και οικονομικές. Αντιλαμβάνεσαι
τα πάντα μόνο από το αντίκτυπο που έχουν στο κοντινό σου περιβάλλον. Έπειτα υπάρχει – ευτυχώς – η ευλογημένη παρανόηση των παιδιών. Έχουν τον δικό τους τρόπο να αντιλαμβάνονται τα γεγονότα ακόμη και
τα πιο τραγικά. Οι ήρωες του μυθιστορήματος «Την Κυριακή έχουμε γάμο» είναι προετοιμασμένοι για την
ήττα τους από την μια, όμως από την άλλη και για το καινούργιο τους ξεκίνημα. Ο βασικός μου χαρακτήρας
σε δυο διαφορετικές ηλικίες στα 73 του και στα 11 μόλις χρόνια του είναι αυτός που προσδιορίζει την αισθηματική ηθική της ιστορίας και την λογική του χρόνου. Ο χρόνος πάντως ήταν το κατ’ εξοχήν στοιχείο
που με παρακίνησε να γράψω το συγκεκριμένο βιβλίο. Σαν να ήθελα να αφήσω το ίχνος ενός γεγονότος σημαντικού μέσα από την αίσθηση του καλοκαιριού του 1953 και να συνειδητοποιήσω για μια επιπλέον φορά
το τελεσίδικο της απώλειας.
Λένε πως η μνήμη λειτουργεί αφαιρετικά κρατώντας τις "καλές" αναμνήσεις. Είναι αυτός ο κύριος
λόγος καταγραφής, σε ένα λογοτεχνικό βιβλίο, συχνότερα, των συμβάντων της παιδικής ηλικίας ή κάτι
άλλο είναι αυτό που μας επιστρέφει στον ορίζοντα του παρελθόντος;
Δυστυχώς η ευτυχώς σε μένα τόσο οι καλές όσο και οι κακές αναμνήσεις όσο παλιές κι αν είναι παραμένουν δυναμικά ανήσυχες.
Ερχόμαστε στις μέρες μας.
Η κρίση έφερε την ανταπόκριση στην κοινωνία; Πόσο μετέωρο ή ανατρεπτικό θα μπορούσε να ήταν το τέλος ενός
βιβλίου που θα περιέγραφε την εποχή μας;
Είναι δύσκολο ακόμη και μέσα από αλληγορίες να περιγράψεις την περιδίνηση της σημερινής κοινωνίας με λογική και συμπεριφορά που πιστεύαμε ότι
είχαν ξεπεραστεί από καιρό. Πάντως αυτό που λέτε το κάνει εξαιρετικά ο γάλλος συγγραφέας Μισέλ Ουελμπέκ στο μυθιστόρημα «Υποταγή» όπου
προφητεύει (με λογοτεχνικό τρόπο) την ανάδειξη ισλαμικής κυβέρνησης στη χώρα του… Εγώ ούτε τολμώ ούτε έχω κέφι να γράψω κάτι ανάλογο.
Αισθάνεστε την ανάγκη, στην εποχή μας, να ασχοληθείτε και πάλι με τη συγγραφή ενός παιδικού βιβλίου;
Η αλήθεια είναι πως δεν αισθάνομαι καμιά ανάγκη να συνεχίσω να γράφω γενικά.
Το διαδίκτυο βοηθά στην αναγνώριση ενός νέου συγγραφέα ή χάνεται στην πληθώρα των αναρτήσεων;
Προφανώς είναι μείζον θέμα επικοινωνίας και ειλικρινά δηλώνω αναρμόδιος εντελώς.
Τι σκέφτεστε για τους νέους συγγραφείς και το μέλλον τους, μέσω των εκδοτικών οίκων, στη χώρα μας;
Δεν είναι πια καθόλου δύσκολο σε έναν νέο συγγραφέα να εκδώσει το βιβλίο του αρκεί να συμπλεύσει με την νεύρωση κάποιου εκδότη, ας πούμε ρομαντικού για να μην πω πονηρού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου