Του φαίνεσθαι or not του φαίνεσθαι;

Στη σφαίρα της θεάς Αφροδίτης εκείνη δεν ανήκε ποτέ. Κάτι η μεγάλη της μύτη, κάτι τα σχόλια του σογιού ότι αυτή ήταν η σοβαρή και όχι η όμορφη, κλείδωσε μέσα της ο χαρακτηρισμός κι έκτοτε έγινε αναγνωρίσιμη για οτιδήποτε άλλο εκτός από τη μάταιη προσπάθεια να φανεί πιο κουκλίτσα.

Ουδέποτε επιδίωξε τους τεχνητούς καλλωπισμούς, αλλεργική στην επιτήδευση παιδιόθεν. Γι’ αυτό και θύμωσε -ή απογοητεύτηκε;- με αυτό που της είπε αυτός, ο ωραίος της (αν και προσπάθησε φιλότιμα να τον δικαιολογήσει).  

Η αφορμή ήταν τα καινούργια του γυαλιά και η λαχτάρα της να τον δει να τα φοράει. Τι το ‘θελε; Τα λόγια του την βρήκαν στο κέντρο, σχόλιο απλά ανεπίτρεπτο, γιατί εκείνη μόνο ήξερε... Και της τα πέταξε έτσι άνετα και από μια τέτοια απόσταση (όχι μόνο χιλιομετρική), που το «σύμπτωμα» που εκείνος επισήμαινε, την έκανε «πτώμα». Της έπεσε στο κεφάλι με αυτόν τον νόμο της βαρύτητας να λειτουργεί τέλεια. Του «συμ-πτώματος» έγινε, με λίγα λόγια.

Της είπε, λοιπόν, ότι έχει επιμονή με το look, όταν αυτή αισθανόταν τον εαυτό της επιτομή της θεάς Αθηνάς και βάλε. Όταν ζαχάρωνε βιβλία και cd και κοιτούσε με τα λιγότερα χρήματα να ψωνίσει πράγματα της αισθητικής της (ναι, συνήθως συμβιβαζόταν επιτυχώς), όταν φορούσε κάτι οικονομικό που πάνω της κοιτούσε να δείχνει ιδιαίτερο, δικό της, όταν δεν μπορούσαν να συγκριθούν τα λίγα προσωπικά της έξοδα με αυτά -τα συνήθως ανυπολόγιστα για τους άντρες- των άλλων γυναικών.

«Είναι θέμα αισθητικής και όχι επιμονής με το look, κύριε» σκέφτηκε αμέσως και του απάντησε με παράπονο πως άλλο το «θέλω να σε βλέπω συνεχώς και να σε χαίρομαι», κι αυτό με αφορμή τα καινούργια του γυαλιά, κι άλλο το look που αυτός νομίζει πως εκείνη κυνηγάει. Άλλο «η χαρά του καινούργιου επάνω σου», άλλο το σπάταλο και ματαιόδοξο θηλυκό. Ήθελε να του βεβαιώσει ότι δεν είναι του φαίνεσθαι (το πήρε σαν προσβολή σαν να της είπε κάτι που να τελείωνε με τη φράση «...είσαι και φαίνεσαι!»)

Όμως ο ωραίος της μάλλον δεν το κατάλαβε ή έκανε πως δεν το κατάλαβε. Γιατί αυτός, ο ωραίος (και μοιραίος), την είχε μάθει να τον αγαπά, να τον σκέφτεται συνέχεια, να τον ποθεί, να τον έχει έγνοια, όμως από απόσταση ασφαλείας κι αυτό όπως θέλετε εξηγήστε το.  Αυτή, πάλι, δυσκολευόταν και το μόνο που ήθελε ήταν να τον βλέπει και πώς αλλιώς θα μπορούσε να μικρύνει την απόσταση από το να του ζητάει ολίγον από τέρψη των οφθαλμών; Έτσι, πώς της ήταν δυνατό να δεχτεί κι αυτήν την ατάκα με το look; Που αν μπορούσε και από την τρύπα μιας βελόνας θα τον χάζευε κι έπειτα θα εξιδανίκευε την εικόνα του στο μυαλό της. Κι αυτό δεν ισοδυναμεί με «επιμονή με το look». Με λαχτάρα, αγάπη και πόνο ισοδυναμεί. Όμως ούτε αυτό γινόταν. Και τώρα να, με μια κουβέντα του, της έκανε τη χαρά κομμάτια.

Κι έτσι, επιβεβαιώθηκε, για ακόμα μία φορά, ότι αυτό το μονοδιάστατο πνεύμα των ανδρών, ο ένας μοχλός που τα κινεί όλα, σε πόση αμηχανία μπορεί και φέρνει την πολυδιάστατη οντότητα των γυναικών. Τώρα, ποιος έμεινε στο look ποιος όχι, κανείς δεν βλέπω να είναι σε θέση να απαντήσει.



Σοφία Π.Β.