Κραυγάζοντας στο σκοτάδι (σκέψεις για την ποίηση), από τον Νίκο Σουβατζή

Φανταστείτε έναν άνθρωπο που το μυαλό του δεν ησυχάζει ποτέ. Τις νύχτες στριφογυρίζει νευρικά στο κρεβάτι και δεν καταφέρνει να κοιμηθεί παρά με το πρώτο φως της μέρας. Αλλά και ο ύπνος του είναι εξίσου ανήσυχος. Ένας ύπνος στον οποίο κυριαρχούν οι εφιάλτες. Μέρα και νύχτα το μυαλό του μοιάζει με μια φουρτουνιασμένη θάλασσα που δεν γαληνεύει ποτέ. Ταξιδεύοντας νοερά απ' το παρελθόν στο παρόν και το μέλλον το χρώμα που κυριαρχεί σ' αυτό το ταξίδι είναι το μαύρο. Χιλιάδες “πώς” και “γιατί” περιμένουν απαντήσεις, χιλάδες “αν” διαμορφώνουν διαφορετικές εκδοχές της ζωής του και του κόσμου. Νιώθει όμως εγκλωβισμένος στην πραγματικότητα, δέσμιος των επιλογών, της αδυναμίας του, των παθών του. Η καρδιά του είναι πλημμυρισμένη από συναισθήματα ανάλογα με τους εφιάλτες που κυριαρχούν στον ύπνο του και το μαύρο που κυριαρχεί στα ταξίδια του μυαλού του. Θλίψη, οργή, πόνος, πικρία, φόβος, αγωνία. Συναισθήματα που αν και είναι γνώριμα στον καθένα είναι δύσκολο να μοιραστούν. Όσα νιώθει και όσα σκέφτεται τα κρατάει μέσα του. Ώσπου γίνονται ένα κουβάρι χωρίς αρχή και τέλος.

Ένα βράδυ την ώρα που όλοι κοιμούνται βγάζει μια κραυγή. Είναι ο μόνος τρόπος να εκφράσει αυτά που κρύβονται στην καρδιά και το μυαλό του. Είναι μια πράξη σχεδόν ενστικτώδης που μπορεί και να μην έχει λογική. Ξέρει ότι λίγοι θα τον ακούσουν και ακόμα λιγότεροι θα τον καταλάβουν. Η κραυγή του μπορεί να ενοχλήσει κάποιους, μπορεί να παρερμηνευθεί, να παρεξηγηθεί. Όμως έχει καταφέρει να βγάλει από μέσα του, έστω και για λίγο, αυτά που τον πνίγουν. Έχει καταφέρει να διώξει από πάνω του έστω και ένα μικρό μέρος απ' το βάρος που συνθλίβει τη ζωή του. Και θα βρεθούν κάποιοι άνθρωποι που αυτή η κραυγή θα αγγίξει κάποιες ευαίσθητες χορδές τους και κάποιοι άλλοι που θα νιώσουν σαν να βγαίνει απ' το δικό τους στόμα, αλλά και αυτοί που θα προσπαθήσουν να φανερώσουν όσα κρύβει.

Η ποίηση είναι σαν μια κραυγή στο σκοτάδι. Σκέψεις που δεν φανερώθηκαν, λόγια που έμειναν στη σιωπή, συναισθήματα που δεν μοιράστηκαν, βασανισμένα “πώς” και “γιατί”, αμέτρητα “αν”, ατέλειωτες νύχτες, πάθη και αδυναμίες, όνειρα και εφιάλτες μετατρέπονται σε στίχους. Σε στίχους που κάποιοι μπορεί να μην διαβάσουν ποτέ. Σε στίχους που μπορεί να ενοχλήσουν, να παρερμηνευθούν, να παρεξηγηθούν αλλά, το σημαντικότερο, θα αγγίξουν κάποιους ανθρώπους.

___________________________________________________________________________

Ο Νίκος Σουβατζής γεννήθηκε στο Βερολίνο το 1977. Έχει γράψει μια συλλογή διηγημάτων με τίτλο Αναχώρηση και μια ποιητική συλλογή με τίτλο Χειμερινή ισημερία. Άρθρα, διηγήματα και ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί σε έντυπα και στο διαδίκτυο. Διατηρεί το ιστολόγιο chimerianarki.wordpress.com